dinsdag 16 december 2014

Pepermunterige zuurstokken chocolade!

Soms zijn er van die hele simpele recepten die enorm lekker zijn. En man o man, ik vond er weer 1.
Ik deed weer mee aan een foodswap. 1 van de opdrachten was een chocolade opdracht.
Ik vond een recept voor pepermunt chocolade en moest meteen denken aan de After Eight die we alleen in huis hadden met Kerstmis.


After Eight vond ik eigenlijk helemaal niet zo lekker, maar het hoorde bij kerst voor mijn gevoel.
Ook het feit dat ieder chocolaatje in een 'mooi' papiertje zorgde ervoor dat de chocolaatjes halverwege 1e kerstdag helemaal op waren. Je had er daarna ook wel weer voor een jaar genoeg gehad.

Terug naar het oersimpele recept voor je eigen en nog veel lekkerdere After Eight versie.

Men neme:
- 300 gram melk smeltchocolade
- 300 gram witte smeltchocolade
- halve theelepel pepermunt olie
- 12 zuurstokjes
(de hoeveelheden kun je naar wens aanpassen. Van bovenstaande hoeveelheden kreeg ik een plak van 30x25cm. Let wel op met de pepermuntolie!! hij is heel sterk, dus doe er niet teveel in. Of juist wel voor het "sterk spul hé" effect met bijbehorende tranen)


* Leg op een bakplaat een stuk bakpapier. Zorg dat de bakplaat groot genoeg is voor de hoeveelheid chocolade. Is hij te klein, dan wordt de chocolade te dik. 

* doe de zuurstokjes in een keukenmachine en verkruimel ze. Het is een hels lawaai, dus kondig het aan aan je medebewoners als je hem aan gaat zetten.

* Smelt de melk chocolade au bain marie. Als de chocolade gesmolten is, doe je hem op de bakplaat en je smeert hem uit. Zet hem minimaal 20 min. in de koelkast om weer hard te laten worden.

* Smelt de witte chocolade au bain marie. Als de chocolade gesmolten is, roer je er de pepermunt olie doorheen. Daarna smeer je hem uit over de hard geworden melk chocolade.
Strooi dan de stukjes zuurstok eroverheen en zet weer minimaal 20 min. in de koelkast.

* zet ondertussen een kop thee of kop koffie en pak een lekker stukje. Smakelijk!





zondag 14 december 2014

(Niet) Te Koop!

Met 3 kinderen en 3 slaapkamers leek het ons 2,5 jaar geleden een goed plan om ons huis te koop te zetten.
We schilderden het eerst wit, alle foto's verdwenen van de muur en alles werd opgeruimd. 
De makelaar werd erbij geroepen. Hij maakt foto's, zette het huis op de welbekende huizenwebsite en een groot 'Te Koop' bord werd in onze tuin geplant. 
De eerste kijkers kwamen en ons huis werd in ieder hoekje schoongemaakt. 
Ik zette koffie, kocht een appeltaart geurkaasje (want een appeltaart bakken vlak voor een bezichtiging is echt niet te doen), zetteverse bloemen op tafel en deed wat koekjes op een schaaltje. 
We waren ontzettend zenuwachtig, want stel je voor! 



De ene na de andere potentiële koper stond op de stoep. Hartstikke fijn natuurlijk, maar op een gegeven moment ebte het zenuwachtige gevoel weg. Want: „het wordt toch niks." 

Rondom bezichtiging nr 30 (rond de zomervakantie van dit jaar) begonnen de twijfels toe te slaan bij ons.
(Ja, u leest het goed. Bezichtiging nr 30, maar hé, ik ben nog niet klaar met mijn verhaal. Dus schrik vooral nog even niet.)
De ontbrekende slaapkamer boven gaf de doorslag om toch nog even door te gaan. We gaven het nog tot deze maand. 



Plotseling is het dan december en belt de makelaar begin deze maand. Weer een bezichtiging.
We zuchtten, piepen en steunen, aangezien dit nr 41(!!) wordt. 
Tegelijkertijd is dit ook onze laatste kans, want het zijn mensen die voor de 2de keer komen.
Gaandeweg krijgen we buikpijn. 
Óns huisje verkopen.
Alles in ons roept nee.
Als de geïnteresseerden vervolgens met een heel laag eenmalig bod komen, is onze buikpijn weg.
Trek het bord maar van de gevel (het bord uit de tuin werd nl al 2 keer meegenomen en 2 straten verder weer teruggevonden), haal het huis van de bekende huizenwebsite af en o ja, zeg tegen de geïnteresseerden dat we niet ingaan op hun bod.



De mooie print van Zilverblauw hangt hier al een hele tijd op in huis en wat is hij nu ineens zo treffend.
De wind nam ons 2,5 jaar mee om vervolgens bij het beginpunt weer te gaan liggen.
Na 2,5 jaar staat ons huis dus niet meer te koop! 
Wat een heerlijkheid, wat een rust.


  

maandag 17 november 2014

The NeverEnding blanket

Een tas vol haakgaren krijgen voor je verjaardag is natuurlijk een fantastisch cadeau!
Dus blij als een kind in een snoepwinkel kon ik ook echt niet kiezen wat ik zou gaan maken. Ja, een deken. Dat had ik inmiddels wel al bedacht.
Maar mijn hemel, Pinterest is op zo'n moment echt niet goed voor een mens.


Op een helder moment liet ik Pinterest links liggen en keek op het blog van Yvestown.
Ik houd van haar stijl en zij houdt van haken.
Het plan was: een deken haken die én mooi is én lekker warm is én hij moet ook nog eens af zijn voordat het koud zou worden.
Heel wat eisen in een dekentje dus.
Na een proeflapje van haar African Flower en Starburst Granny besloot ik voor de laatste te gaan.
Wit als basis en daarin de kleuren uit mijn gekregen garen.

Als ik een deken haak dan heb ik geen precieze maat in gedachten. Bij deze deken had ik bedacht, ik haak  door totdat het garen op is. Maar man o man, het witte garen gaat er als een tierelier doorheen (ik kocht zelf ook al 10 bolletjes bij) en het gekleurde garen raakt maar niet op.
En zoals het gaat met dekens haken. In het begin zie je je deken groeien, maar hoe groter hij wordt hoe slechter je ziet dat hij groeit.



Ik haakte daardoor ook even niet, maar gut, wat ligt hij daar mooi te zijn in zijn mandje.
Wat vind ik hem zelf mooi en wat ben ik er trots op.
In mijn hoofd is het dus ook echt The NeverEnding Blanket. (ja, in mijn hoofd. Beetje gek om aan iemand te vertellen dat je een naam/titel hebt voor je deken)
Hij is op dit moment groot genoeg om lekker over je benen te leggen als je film kijkt, maar nog te klein om op een eenpersoonsbed te leggen.



Wie weet wordt het wel een een familiedekentje.
"Weet je nog dat oma het The NeverEnding Blanket noemde? Ze heeft er toen zo lang aan gewerkt, weet je nog?"
"Ja, dat weet ik nog. Series kijken en ondertussen haken, daar was oma goed in."

Ach ja, laat ik eerst maar weer eens een serie aanzetten en verder werken aan mijn dekentje.

groetjes
Joyce



woensdag 5 november 2014

Op naar de 5km, alweer!

Hardlopen. Nooit gedacht dat ik er zo van kon genieten.
Dat ik hevig zou balen wanneer ik niet zou kunnen of mogen lopen. 

Het begon 2 jaar geleden. Het enthousiasme op fora en social media omtrent hardlopen was zo groots aanwezig, dat ik mezelf afvroeg of het ook iets voor mij zou zijn.
Ik kocht hardloopschoenen, scoorde goedkope hardloopkleding en zocht een schema. 
Vol goede moed stond ik op een ochtend op voordat iedereen wakker zou worden hier in huis en daar ging ik. Damn, dat valt tegen. 1 minuut hardlopen. Hallelujah!
Maar ik zette door. 
De minuut werd 2 minuten, 3 minuten, 6 minuten etc en ineens rende ik 30minuten aan 1 stuk!
Ik schreef me in voor de Run for Kika. Zocht sponsoren, haalde €175 op en liep 5km in 39.35.  Geen toptijd, maar ik was ontzettend blij. 
Ik ging verder en liep op een gegeven moment 7km. Heerlijk!


Maar toen moest ik toch toegeven aan de pijn in mijn kuit. Na de Run for Kika speelde een spier op, maar eigenwijze ik, ik negeerde het.
Totdat ik na een hardlooprondje verging van de pijn.
De fysio werd gebeld en toen begon het hele proces van herstellen.
Ik zal jullie de details, het gevloek en gebaal besparen, maar na de zomervakantie mocht ik na 11 maanden , eindelijk, weer beginnen. 


Precies op het punt waar ik 2 jaar geleden ook begon. Die ene minuut hardlopen was weer zwaar. Heel zwaar.
Maar oooo wat geniet ik er weer van! 
Ik doe het heel rustig aan op dit moment. Eerst weer eens op naar de 15minuten aan een stuk en daarna zien we weer verder. 

Ik was dus ook ontzettend blij dat ik een tijdje geleden een mailtje kreeg van Judith. Ik heb gewoon een paar hardloopschoenen gewonnen! Hoe cool is dat!

Ze is zelf ook fanatiek hardloopster en maakte bij 200 runs (en ze gaat nog steeds door) een foto van haar schoenen en iets kleurrijks wat ze tegenkomt. Vervolgens plaatst ze ze op Instagram met de hashtag #joelixruns en heeft zo een hele mooie collage bij elkaar gefotografeerd. Van die foto's zijn mooie kaarten gemaakt en die kreeg ik ook nog eens bij mijn schoenen! Echt heel gaaf!

Het is jammer dat ik gisteravond mijn rondje al gehad heb, dus ik moet toch nog even wachten tot morgen voor mijn eerste rondje op deze nieuwe schoonheden.

groetjes,
Joyce


dinsdag 14 oktober 2014

Herfst, herfst, wat heb je te koop?


Het kinderliedje wat mijn oma zong vanaf dat het eerste blaadje van de bomen naar beneden dwarrelde tot het eerste sneeuwvlokje was "herfst, herfst, wat heb je te koop?".
Dus het is ook helemaal niet vreemd dat ik hetzelfde doe. Zodra iemand "herfst" zegt, zing ik in mijn hoofd (of samen met kleuter hardop) het liedje.
Maar goed, de reden van mijn blogje is natuurlijk niet 300 woorden zemelen over een liedje en vroegah.
Nee, dit blog gaat over mijn raam. Ja, mijn raam.
De korte uitleg: we hebben een groot raam , jaren geleden hing ik er een tak op en ik maakte er een seizoenstak van die steeds wisselde van accessoires. De tak is er inmiddels af, maar de vensterbank is nog steeds mijn seizoenstafel. 

Inspiratie kreeg ik mede door Pinterest, maar nog veel meer door winkels die hun raam versierden met een mooie tekst of tekening met een raamstift. 
Ik kocht raamstiften bij de Hema, maar die bleven liggen. Ik wist gewoon niet wat ik erop moest schrijven/ tekenen. 
Ik wilde iets herfstigs. 
En hé, daar was dat liedje!
Na nog een rondje Pinterest voor de uitwerking, ben ik vandaag aan de gang gegaan.


Uiteraard moest ik in spiegelbeeld gaan schrijven en het begin ging dus ook even lastig, maar toen ik eenmaal bezig was ging het bijna vanzelf.
Vallende blaadjes en regen maakten het af!




(Het was heel lastig om het goed op de foto te krijgen. In het echt is de witte raamstift ook écht wit.)

Hebben jullie ook zo'n kinderliedje dat je moeder/vader/opa/oma/oom/tante/buurvrouw/slager etc altijd zong en jij nu nog steeds?

Groetjes,
Joyce


maandag 6 oktober 2014

Kreactief met kurk. Oh nee, kruk!

Een weekend weg met vriendinnen, ik kan het iedereen aanraden.
Ik ging samen met mijn vriendinnen nu voor de derde keer en dit keer streken we neer in Voorthuizen. Uit voorzorg boekten een huisje tussen de weilanden, want 8 dames kunnen best wat lawaai veroorzaken.

Aangezien we op vrijdag al lekker gingen, wilden we op zaterdag iets anders gaan doen.
Nadat we vorig jaar onze eigen freubelspullen en naaimachines meenamen, besloten we om dat dit jaar buiten de deur te doen.
En zo gingen we zaterdagmiddag op weg naar Harderwijk. Naar de dames van Kreactief.



In een oude gewelvenkelder is het atelier. We keken onze ogen uit. Wat een kleuren, wat een materialen en wat een mooie dingen zijn er al gemaakt!
Wij mochten gaan mozaïeken of aan de gang met woonkunsten. Een deel van onze groep koos voor het mozaiken en de rest, waaronder ik, voor de woonkunsten.
Er werd ons voorgedaan hoe het allemaal werkte en toen mochten we zelf aan de gang.
Onder het genot van een kopje koffie of thee en in de andere hand een chocolaatje moesten we keuzes gaan maken. Ik ging sowieso een krukje maken, nou ja bekleden en versieren.





Welke servetje gaan we gebruiken? Of pakken we toch een stofje? En als we de basis erop hebben zitten, gaan we dan voor lintjes? glitters? kant? etc etc.
We mochten alles gebruiken wat er lag en wat lag er veel materiaal.
We dronken nog wat thee, freubelden, kletsten, freubelden en aten nog een chocolaatje (en een engels dropje) en ineens waren we alweer bijna klaar.
Mijn krukje was ineens af en wat ben ik er blij mee! (het ronde krukje is van mij :))





We hebben een geweldige middag gehad!
Heerlijk een middag zitten knutselen en we hebben allemaal een prachtig kunstwerk mee naar huis mogen nemen.
Heel handig is het overigens dat het atelier zo ongeveer naast het Dolfinarium ligt. Dus ga met een vriendin of een aantal vriendinnen, stuur de mannen en kinderen naar het Dolfinarium en ga zelf lekker aan de gang bij Kreactief!
Buiten het mozaïken en woonkunsten bieden ze nog veel meer workshops aan.
Het is echt een absolute aanrader als je een leuk plek zoek om een workshop te volgen.
Nogmaals bedankt dames van Kreactief!




woensdag 1 oktober 2014

Feest in een potje!

Ik was een lastminute leerling en ik ben een lastminute moeder. Sommige dingen krijg je gewoon niet uit je systeem.
Ook al heb ik een agenda, ook al schrijf ik alles op en plan ik vanalles, op de een of andere manier werk ik het beste als het op het allerlaatste moment moet.

Zo ook afgelopen woensdag. 
Ik wist al anderhalve week dat de juf van onze kleuterdame haar verjaardag zou gaan vieren. Daar moest dus een cadeautje voor bedacht worden. 
Ik dacht en dacht, maar deed niks.
Totdat het woensdag was. Een soort van paniek dringt dan tot me door, "oh help, vrijdag is de verjaardag van de juf!" , dacht ik al schreeuwend in mezelf.
Ik opende mijn Pinterest mapje Cadeaus (waarom ik dat niet eerder die week deed is me een raadsel. Volgens mij is Pinterest de hulplijn voor lastminute moeders) en daar stond meteen al "Birthday in a jar".
Mooi, dat wordt hem!
Bij deze de uitleg voor ieder ander die op het laatste moment nog een cadeautje moet maken.

Nodig:
- cakejes (zelfgekocht of zelfgebakken)
- een pot
- versiersels; lintjes, strikjes, confetti, masking tape etc.
- taartkaarsjes


Aan de gang dan maar!
Wij maakten de cakejes zelf, want het is natuurlijk een cadeautje van onze kleuter voor de juf.


Als de cakejes afgekoeld zijn, doe je er een paar in de pot. 
Strooit er wat (eetbare) confetti overheen en steekt een vlaggetje in de cakejes.
Je bindt de kaarsjes bij elkaar met wat masking tape en zet deze erbij.
En klaar is je verjaardag in een potje!


Uiteraard kun je erin doen wat je wilt. Ballonnen, toetertjes, smarties etc als het maar een feestje is.
De juf was er in ieder geval blij mee!